Rubionwy wodospad

Victor

Miejsce dość niezwykłe, czemu zawdzięcza swoją nazwę. Wodospad ten jest bardzo wysoki, lecz na jego szczycie, kiedy ktoś wdrapie się po skałach, zastać można normalny teren, ziemię i grunt. Woda opada dość powoli, a pod jej strumieniem znajduje się mały, dość głęboki zbiornik, z którego najczęściej wodę piją zwierzęta. Przy wodospadzie panuje nadzwyczajna cisza, gdyż woda wydaje z siebie tylko cichy szum. Podobno na dnie zbiornika wodnego można znaleźć drogocenne kamienie, które spadają do niego wraz z wodą. Najczęściej można natknąć się tu na rubiny, które są cenne dla ludzi, tak więc i ich można tu czasem zobaczyć.

Inuss

Ciemny basior podążał powoli ścieżkami terenów. Nie znał wiele miejsc, a nie miał w zwyczaju czekać, aż same do niego przyjdą. Wędrował jakiś czas, zatrzymując się na ciekawszych terenach, a teraz jego uwagę przykuł owy wodospad. Powoli stawiając kroki dotarł na miejsce, zerkając na spływającą wodę. Lubił wodospady, były one jego ulubioną częścią całego terytorium. Zawsze kiedy na jakiś natrafił, zatrzymywał się na dłużej, chociaż, żeby podziwiać ich piękno. Usadowił się nad brzegiem, a jego przednie łapy delikatnie zanurzyły się w wodzie. Wilk miał nadzieję, że ktoś zaszczyci go swą obecnością, by nie musiał siedzieć tu samotnie, tak jak zazwyczaj. Jak na razie jednak nie widział tu nikogo, więc odetchnął, wciąż oglądając wodospad, w którym zauważył kolorowe kamienie.

Shashile

Shashile właśnie wracała z polowania, wracając do siebie, postanowiła przy okazji zwiedzić nieznane jej jeszcze tereny. Kiedyś dane jej było usłyszeć o Rubinowym Wodospadzie, ale nigdy dotąd nie miała okazji tam zajrzeć, postanowiła więc udać się tam właśnie teraz. Była całkiem niedaleko celu, kiedy poczuła w pobliżu znany już jej zapach, był to zapach Inuss'a. Wadera nie spodziewała się go tam spotkać, ale bardzo ucieszyła się, że jednak go zobaczy. Podeszła bliżej, a kiedy zauważyła go tuż obok wodospadu, posłała mu pogodny uśmiech i lekko skinęła łbem. - Dzień dobry. - Mruknęła w jego kierunku i usiadła kilka metrów od niego.

Cristal

Cris przechadzała się po terenach watahy, przypadkiem wychodząc na przeciw wodospadowi. Było tu ładnie, podobało jej się. Choć miała zamiar tego dnia polować, postanowiła że zrobi to jutro. Zatrzymała się przed zbiornikiem wodnym, widząc drogocenne kamienie. - Och, rubiny! - uśmiechnęła się do siebie. Lubiła te kamienie najbardziej ze wszystkich, miały w sobie coś specjalnego i były koloru krwi...

Vincenzo

On również zawitał tutaj. Cóż..trzeba pozwiedzać okolice, nie ? Tak więc basior wyłonił się zza drzew i ku jemu oczom ukazał się ogromny wodospad. Wszystko tutaj wyglądało pięknie, czyli dla Vija bleh! Aż ciarki go przeszły. Ale..może uda mu się kogoś podtopić ? Tak..utopić kogoś. Dobry pomysł. Rozejrzał się. Nikogo nie widział, a nie...ktoś jest koło wody. Wilczyca, nie zna jej. A kogo on tu niby zna ? Tak właściwie to nikogo..tylko Blade'a i jakoś do gustu mu nie przypadł. Nie ważne. Podszedł bliżej, a po chwili stał już zaledwie kilka cm za nią. - Dzień dobry. - Rzekł. - A raczej dobry wieczór. - Dodał po chwili z cichym śmiechem w głosie.

Masz problemy z używaniem polskich znaków?

Tak..nie polska klawiatura, ale staram się poprawiać. Trochę trudne, ale huh..jeśli tak barrdzooo przeszkadza to się bardziej postaram.

Cristal

Cristal odwróciła się momentalnie do tyłu. - Witaj. - powiedziała, jak to miała w zwyczaju. Chwilę przyglądała się przybyszowi, następnie uśmiechnęła się. Słyszała cichy szum wodospadu, który nawet lubiła. Jeszcze raz, dokładnie obejrzała nieznajomego swymi szaro- niebieskimi oczyma. - Nazywam się Cristal. - powiedziała, ruchem łba odrzucając grzywkę na bok.

Vincenzo

- Viy. Viy Curay. - Przedstawił się słysząc iż wadera postanowiła to zrobić. Wykonał przy tym charakterystyczny ruch oraz głęboki ukłon. Po krótkiej chwili wyprostował się i przysiadł. - Miło poznać. - Wymusił na pysku delikatny uśmiech. Coś się w nim odezwało..coś ..tylko co ?

Cristal

- Mi także niezmiernie miło. - uśmiechając się zaczęła się zastanawiać czemu wciąż się uśmiecha. Przecież...Ona uśmiecha się dość rzadko. Po chwili zdała sobie sprawę z tego, że wciąż na niego patrzy. Zakłopotana odwróciła wzrok. Widać było że lekko się zaczerwieniła.

Vincenzo

Basior zlustrował nowo poznaną. Chyba postanowił się zmienić... od czego by tu ... no tak od partnerki! Ale czy na pewno się zmienić? To będzie duże wyzwanie! No trudno, przynajmniej postara się to zrobić...
- Emmno... ten... - Wymamrotał do Cristal. Nie wiedział co mówić. Nie potrafił. Podrapał się łapą po głowie. Yy..y.. "Viy myśl!" Krzyknął do siebie w myślach. W końcu usiadł koło niej i spojrzał w niebo. - Chyba jesteś tutaj nowa, prawda?

Cristal

- Owszem. - starała się zachować poważną minę, ale ciągle na jej pysku pojawiał się uśmiech. "Kryształowa, co się z tobą do jasnej ciasnej dzieje?!" powiedział jej głos w głowie. Spojrzała na niebo, próbując wyszukać księżyc.

Vincenzo

- Ja również. - Powiedział. Nawet nie wiedział, że jego uśmiech poszerzał się. - Piękne świecą, nie sądzisz ? - Już miał zabrać się do czynu, którym to rozpoznaje się wilki. Wycia, acz jednak powstrzymał się.

Cristal

- Mhm... -znów się uśmiechnęła. "Cris weź zachowuj się normalnie!" ryknęła w myślach. Wzrok przeniosła na samca. Znów musiała się uśmiechnąć. Położyła się. Leżenie jest zawsze wygodniejsze od siedzenia.

Vincenzo

- A wiesz co jest jeszcze piękniejsze od tych gwiazd ? - Zaraz po tej wypowiedzi spojrzał na nią, a jego oczy zabłysnęły. Choć starał się zagadać.. nie wychodziło mu najlepiej. A może ona zostanie jego partnerką? No cóż warto spróbować...
- Oczy. - Nie czekając na jej odpowiedź powiedział. - Twoje..oczy. - Uśmiech nie znikał z jego pyska. Najchętniej uciekł by teraz gdzie pieprz rośnie i zakopał się gdzieś pod ziemią, i nigdy nie wychodzić.

Cristal

Cristal zdziwiła się, co było widoczne. - D...Dziękuję.. - powiedziała patrząc na Viy'a. Nie wiedziała co powiedzieć...Machnęła czarnym ogonem, coś jej się przypomniało. Hm...Szukała partnera...A może los dał jej szanse tuż po dołączeniu tu? Czy to aby możliwe? Niestety, ona nie umiała wymyślić żadnego komplementu. Jej umysł nigdy nie chciał współpracować w takich momentach.

Vincenzo

- Ależ nie ma za co. - I tutaj jego ogon zaczął swoje. Niczym psi zamiatał podłoże we wsze strony. Gdy tylko to poczuł momentalnie położył na nim tylną łapę. Hyhy..co by tu.. A tu nagle jego wzrok wędrując i badając waderę zatrzymał się na jej łapie. Na łapie która najprawdopodobniej była zraniona. - A cóż to ? - Spytał.