Zakątek dla singlii

Zack

Śliczne imię. - Wargi wilka wygięły się lekko, tworząc delikatny uśmiech. - Jestem Zack, miło poznać. - Przedstawił się, po czym skłonił się nisko, przysuwając swój ciepły ogon bliżej tylnych łap.

Arya

Ar spojrzała na niego z uśmiechem. - Dziękuję. Twoje także jest niczego sobie... - powiedziała melodyjnym głosem. Uśmiechnięta dalej lustrowała nowo poznanego swymi szarymi ślepiami. Ogonem wolno jeździła po trawie, wsłuchując się w śpiew ptaków. Lewą łapą, na której nosiła materiałową bransoletkę, odgarnęła białą grzywkę która spadła jej na oczy.

Zack

Moje jest zwykłe.. - Powiedział, a raczej mruknął. Zabrał z oczu kosmyki grzywki, by lepiej widzieć z kim rozmawia i też, by dobrze się prezentować. - Kiedy dołączyłaś do watahy? - Spytał, niespiesznie, patrząc jak mała biedronka wchodzi na jego łapę.

Arya

- Właściwie to dzisiaj... - zaśmiała się melodyjnie. Uśmiechnęła się widząc pszczołę zapylającą kwiaty rosnące obok niej. - A ty, od jak dawna tu jesteś? - zapytała nie tracąc zaciekawionego tonu. Znów wzrokiem powróciła na Zack'a.

Zack

Och, ja tu jestem od niedawna! - Powiedział entuzjastycznie, unosząc łapę z biedronką do góry. Przekrzywiał łapę, obserwując owada, który kręcił się nerwowo. - To znaczy, kręciłem się w okolicach od kilku miesięcy, ale odwagę się pokazać zdobyłem... Chyba wczoraj. - Dokończył wreszcie, pozwalając sobie znów posłać samicy uśmiech.

Arya

- Ach, rozumiem. - wesoło popatrzyła na nowo poznanego samca. Zamachała ogonem już któryś raz z rzędu. Powiał wiatr, który rozwiał jej grzywkę. Przeleciał szybko, lekko muskając jej sierść. Arya lubiła wiatry i śnieg. Szczególnym uczuciem darzyła zawieruchy śnieżne. Spojrzała jeszcze raz na Zack 'a. Stwierdziła, że nadawał by się na przyjaciela. - Zack... - zaczęła z uśmiechem. - Czy chciałbyś zostać moim przyjacielem? - zapytała. Bo czemu nie? Jak nie spróbujesz nigdy się nie dowiesz. A gdyby się zgodził, już miałaby komu się zwierzać. Bo komu innemu jak nie przyjacielowi?

Zack

Wilk przyglądał się białej samicy. Poczuł również na sobie delikatny podmuch wiatru, przez co zatrząsł się lekko. Jego sierść powoli zaczynała się zmieniać na zimową, przez co ta obecna, wypadająca, nie dawała mu tyle ciepła, ile potrzebował w te ostatnie, zimniejsze dni. Kiedy usłyszał pytanie wilczycy, uśmiechnął się i kiwnął łbem. - Oczywiście, bardzo chętnie się z Tobą zaprzyjaźnię. - Powiedział radośnie.

Arya

Uśmiechnęła się. - Wspaniale! - Ar nie ukrywała swojej radości. Za to jej wiatr nie przeszkadzał. Ciągle miała grube, lub przyzwyczaiła się do zimna; sama nie zna dokładnej odpowiedzi. Arya zaczęła się zastanawiać o co jeszcze mogłaby spytać.

Zack

Na jego pyszczku również zawitał uśmiech. Cieszył się, że poznał nową osobę, a już myślał, że zostanie tu samotny na wieki! Rozejrzał się po okolicy, aż w końcu znów ulokował spojrzenie na waderze. - Poznałaś już kogoś w watasze? - Zapytał po chwili.

Arya

- Tylko Ciebie. - powiedziała nie przypominając sobie żeby jeszcze kogoś poznała. Machnęła kilka razy puszystą kitą i rozłożyła skrzydła. Wzleciała na chwilę nad ziemię po czym znów usiadła na trawie, składając czarne wyrostki do latania. Chciała je tylko trochę rozprostować. - A ty? - spytała nagle.

Zack

Poznałem jeszcze dwie wilczyce i jednego wilka. - Uśmiechnął się dumnie, a jego ogon począł przesuwać się po ziemi nieco energiczniej. - Jedna samica była dosyć niemiła, ale chyba wszędzie się zdarzają tacy.. - Westchnął cicho, obserwując wspaniałe skrzydła wilczycy.

Arya

- Aha... - uśmiechnęła się krzywo. - Na co tak patrzysz? - idąc za wzrokiem przyjaciela, doszła do swoich skrzydeł. - A...To? - przyglądnęła im się. Były...Zwyczajne. - Co w nich takiego ciekawego? - zapytała zdziwiona z rozbawieniem w oczach. Przy okazji zaśmiała się cicho i melodyjnie.