Las pachnących świerków

Arelaine

Nie rozumiem jak można się śmiać z cudzych problemów. - Mruknęła niechętnie, znów wgryzając się w ucho zająca. Znów usłyszała pytanie, więc wzięła do pyska całą resztę ucha i przeżuła. Przełknęła posiłek i oblizała pysk, patrząc na basiora. - Nie jestem demonem z wyboru. - Zaczęła, owijając łapy ogonem. - Kiedy miałam półtora roku, opętał mnie demon. Założyłam się ze znajomymi, że pójdziemy w nocy na cmentarz i ten kto ostatni zostanie na miejscu i nie ucieknie, będzie mógł zjeść całego jelenia bez dzielenia się z nikim. - Tutaj westchnęła, myśląc jak głupia była w tym wieku, o jak wielu rzeczach nie zdawała sobie sprawy. - No więc poszliśmy na ten cmentarz i dwójka z nas uciekła od razu, a ja zostałam z moim najlepszym przyjacielem, Miles'em. Rozkopaliśmy jeden z grobów, kiedy nagle coś z niego wyszło. Coś czego nie dało się dotknąć, coś jakby zjawa... Miles uciekł, a ja zostałam sama na cmentarzu. Ta zjawa weszła we mnie i zostawiła po sobie demona. - Wadera skończyła opowiadać, patrząc pustym spojrzeniem w udka zająca. Po chwili spojrzała na Hamisa. - Tak to właśnie było...

Hamis

- Nie podzielę z tobą tego smutku ,gdyż nie wiem jak to jest . - Powiedział z przygnębieniem . - Chce ci pomóc nie wiem jak - Powiedział po czym delikatnie przytulił wilczycę . - Oj wybacz ! - Powiedział odskakując nagle od wilczycy . - Na mnie to działa takie wtulenie się . - Rzekł .- Ja lepiej pójdę ! Żegnaj - Krzyknął po czym odbiegł .

z/t

Lani

Młoda wadera spacerowała terenami. Była dosyć ciekawa co się znajduje na terenach jej "domu." Wyszła za ostatnich drzew. Przez nozdrza wciągała zapach lasu. Postanowiła tu odpocząć. Oparła swoje zółte futerko o korę jakiegoś drzewa. Turkusowymi oczami wodziła po terenie.

Artemis

Z szerokim uśmiechem na pyszczku, Artemis przedzierała się przez las. I pomyśleć, ze jeszcze kilka dni temu była zwykłym członkiem watahy, a teraz jest już gammą. Zastępczą, ale wciąż gammą. Yay!
W każdym bądź razie, wilczyca nie ukrywała swoich emocji. Dzień był przyjemny i udzielał się młodej gammie. Przysiadła ona przy jednym z większych drzew i przymknęła oczy, wsłuchując się w odprężającą pieśń lasu.

Arjuna

Wilczyca właśnie spacerowała lasem włócząc się i podziwiając naturę. Kocha nocne spacery.O dziwo nawet dobrze widziała kontury obiektów i drogi, miała cicha nadzieje tu kogoś zastać. I kolejne miejsce, którego jeszcze nie poznała, Arjuna lubiła nowości, niespodzianki. Coraz bardziej jej się tu podobało.

Justine

Czarnowłosa też przyszła do lasu. Sama nie wiedziała czemu, lecz jednak tu przybyła. Nie przepadała za lasami, bo nie można było się w nich obrócić i ciągle trzeba omijać drzewa. Jednak stąd dobiegały zapachy innych wilków. Idąc tak między konarami, w towarzystwie swojego kruka, zauważyła za jednym z nich parę skrzydeł. Ale to nie były takie skrzydła jak mają ptaki, tylko znacznie większe. Nie zastanawiając się, podeszła bliżej i zobaczyła wilczycę, właścicielkę tych skrzydeł. - O, dzień dobry! - powiedziała do wilczycy, patrząc na nią spod czarnej grzywki.

Arjuna

Wilczyca dalej się rozglądała, ale po chwili przestała rozkładając skrzydła i zaczynając je czyścić. Jak dotąd nie spodziewała już jednak nikogo zastać w tym lesie nikogo o tej porze. Jednak usłyszała czyiś głos, wiec odwróciła się w jego kierunku. - O dzień dobry, a raczej dobry wieczór. - Zaśmiała się -. Nie znamy się jeszcze pewnie, jestem Arjuna. - ponownie się uśmiechnęła i złożyła skrzydła.

Justine

Wilczyca odwzajemniła uśmiech, po czym usiadła pod jednym z drzew. - Jeszcze niewiele wilków tutaj znam, więc pewnie i Ciebie jeszcze nie poznałam. Jestem Justine, ale możesz mówić Justi, jeśli chcesz - powiedziała, potrząsając co chwila łbem, by jej czarna grzywa ułożyła się normalnie. Nagle usłyszała dobrze znany skrzek, a na jej łbie usiadł czarny kruk, całkowicie psując jej fryzurę. - A to jest Euringer, mój psotny towarzysz - powiedziała, nie ruszając się, by nie strącić ptaka.

Artemis

Nie ma to jak na chwilę zamknąć oczy, przysnąć i już traci się poczucie czasu. Z krótkiej drzemki, wybudziły ją głosy. Głosy dwóch wilczyc, jeśliby być dokładniejszym. Wilczyca zerwała się na równe łapy i rozejrzała się. Nikogo przy niej nie było, ale głosy dobiegały gdzieś z bliska. Ruszyła wolnym krokiem przez las, zdając się tylko i wyłącznie na węch i słuch. Woń wilczyc stawała się co raz wyraźniejsza.
Zatrzymała się przed jednym z tych rozłożystych krzaków i zatrzymała się. Wyjść czy lepiej nie? Mogą być złe, ze wilczyca je naszła i mogłaby im przeszkadzać. Kilka krótkich chwil biła się z myślami.
-Witajcie- powitała obydwie. Zdecydowała się je powitać. A może ją któraś polubi?

Arjuna

wilczyca była tak zajęta rozmową z towarzyszką, że nie zauważyła nadchodzącej nieznajomej. Ale gdy usłyszała jej głos spojrzała na nią i uśmiechnęła się. - Ohayo. - przyjrzała jej się, nie była typowym wilkiem. - Jestem Arjuna, my się jeszcze nie znamy. - Posłała jej kolejny uśmiech.