Błękitny Klif

Cristal

- Oczywiście. - uniosła łeb patrząc mu w oczy. - Nie mogłabym zrobić inaczej. - szepnęła.

Vincenzo

- Dziękuje.. - Wyszeptał obejmując jej łapami. Rozbeczał by się, ale nie potrafił. Choćby chciał. - Pójdziemy do najlepszego medyka, który chodzi po tej krainie. Na pewno coś na..'to' poradzi.

Cristal

- Podobno tego się nie da wyleczyć, ale tylko teoretycznie. A jak jest w praktyce to nie wiem... - uśmiechnęła się po raz tysięczny. - I pamiętaj że zawsze możesz na mnie liczyć. I nie opuszczę cię: przecież obiecałam.

Vincenzo

- Och! - Viy aż się uśmiechnął. Mimo wszystkiego Cris bardziej myśli o nim nim o samej sobie. - Tego na pewno nie da się wyleczyć, niestety. Chociaż..można spróbować. - Zaśmiał się cicho. - Ale zależy mi bardzo, by ta paskudna rana już nie zdobiła twojego pięknego pyszczka.

Cristal

- Pamiętasz jak pokazywałam Ci moją bliznę na łapie? - spytała - Gdyby się dało to zlikwidować, to bym tego już dawno nie miała. Z tą będzie podobnie. A jeszcze nie jednej się dorobię. Ale jak chcesz, możemy spróbować. Poza tym, nie przejmuj się mną...Kochany.

Vincenzo

- Nie, nie, nie. Na pewno da się ją jakoś.. zlikwidować. Musi się dać. Musi. A ja nie dam rady się tobą nie przejmować. To jest nie możliwe.

Cristal

Zaśmiała się. - Oj, kochanie. - kiedyś musiała pierwszy raz go tak nazwać.

Vincenzo

'Kochany', czy Viy aby na pewno zasługiwał na takie słowa i to jeszcze wypowiedziane z ust ukochanej ? Tak, czy siak to właśnie słowo spowodowało, że coś się w Viju zmieniło. Zmieniło i to bardzo..może dlatego był zawsze taki wredny bo wszyscy dla niego też byli wredni ? Może.. - Kochana.. - Wymruczał.

Cristal

Uśmiechnęła się. Machając czarną kitą trąciła go nosem. Przypatrywała mu się swymi niebiesko-szarymi oczyma.

Vincenzo

- Już nigdy czegoś takiego nie zrobię, a jeśli zrobię to masz wszelkie prawo powiesić mnie za flaki na drzewie. - Prychnął śmiechem mimo iż mówił całkowicie poważnie. Po prostu śmiesznie to zabrzmiało.

Cristal

- Może i będę mieć prawo, ale tego nie zrobię. - uśmiechnęła się po raz kolejny.

Vincenzo

- To sam to zrobię. Albo poproszę jakiegoś zabójce. - Wzruszył beznacznie barkami.

Cristal

- To wtedy ja też się zabiję. Jak Romeo i Julia. - zaśmiała się.

Vincenzo

- A więc, moja Julio.. - Podniósł jej łapkę i ucałował ją. - Czy któreś z nas ma zamiar jeszcze skakać, czy może stąd pójdziemy. Co ?

Cristal

- Może stąd pójdźmy... Romeo. - kolejny, melodyjny śmiech. Wstała uśmiechnięta i spojrzała po raz kolejny na ukochanego.