Jelenie jezioro

Vanille

- Może trochę przeszkadzają. - zaśmiała się. Gdy Victor włożył jej we włosy kwiatka, uśmiechnęła się. - Dziękuję. Hm...Nie wiedziałam że moje oczy są piękne. - ponownie się zaśmiała. - Gdzie idziemy? - spytała uśmiechnięta, machając waniliowym ogonem.

Victor

Odwzajemnił jej uśmiech, a jego ogon również delikatnie poruszył się, dotykając koniuszkiem ziemi, przez co coś zaszeleściło. - Nie ma sprawy. Oczywiście możesz go potem wyjąć, jeśli będzie Ci przeszkadzał. - Powiedział po chwili zastanowienia, węsząc w powietrzu. - Może na razie przejdziemy się po okolicy? Albo zapolujemy, jak masz ochotę. - Zaproponował, zachęcając ją delikatnym uśmiechem. Zastrzygł uchem, czujnie przysłuchując się każdemu dźwiękowi w tym miejscu.

Vanille

- Na polowanie... - zastanowiła się. - Właściwie mam ochotę. I to jaką. - kolejny, wesoły uśmiech. Coś w tym samcu było, coś...Tylko co? Teraz już wiedziała że musi powiedzieć. Ale nie teraz,jest chyba na to za wcześnie.

Victor

W takim razie chodźmy, bo już się ściemnia. - Spojrzał na niebo, słońce już całkiem zaszło, więc będzie im trochę trudniej. - Widziałem gdzieś niedaleko stadko łosi, dla miłej pani to chyba będzie odpowiedni posiłek. - Uśmiechnął się zawadiacko, po czym od razu ruszył przed siebie, w miejsce, gdzie widział owe zwierzęta. Szedł sobie dość wolno, tak, by samica mogła za nim nadążyć. Nie chciał przecież, żeby taka urocza towarzyszka się przy nim bez sensu męczyła.

Vanille

- Mów mi po imieniu, proszę. - uśmiechnęła się. Szła tuż za nim, ale gdy przyspieszyła, znalazła się u jego boku.

Victor

No dobrze... - Po tych słowach przerwał na chwilę, spoglądając na nią, a na jego pysku wciąż gościł ten sam, ciepły uśmiech. - ... Vanille... - Powiedział w końcu, czując jak lekki wiatr porusza jego dość długie futro. Nie sądził, że dziś będzie tak zimno. - A więc, niedawno dołączyłaś do naszego stada, prawda? - Spytał, kiedy właśnie skręcił w kierunku małego lasku, wciąż pilnując, by wilczyca nie została sama.

Vanille

- Tak, dosyć niedawno... - odpowiedziała z uśmiechem. Machając ogonem rozglądnęła się. Delikatnie stąpała po leśnej ściółce.

Victor

No, ale nie liczy się kiedy się dołącza.. - Powiedział cicho, posyłając towarzyszce delikatny uśmiech, który ostatnimi czasy często mu towarzyszył. - Ważne jest jak długo się zostaje. - Dokończył, unosząc łeb wyżej, by zaraz dojrzeć dość wysokie zarośla, przez które oboje musieli się przedostać. - Chodź, przejdziemy tędy i zaraz znajdziemy nasz obiad. - Zaśmiał się nieznacznie, podchodząc do krzewów, jedną łapą lekko je rozsuwając, tak by wilczyca mogła przez nie spokojnie przejść. - Panie przodem. - Kiwnął łbem, ponownie się uśmiechając.

Vanille

Zaśmiała się cicho, przechodząc. - Arigato, jak to niektórzy mówią. - mówiąc to spojrzała przed siebie, wyczuła bowiem pewien zapach. Zapach zbliżającej się zwierzyny...

Victor

Nie ma za co. - Odrzekł, po czym sam przeszedł przez zarośla, stając tuż obok towarzyszki. Rozejrzał się przez chwilę, kiedy jego oczom ukazały się dwa jelenie i sarna, spokojnie zajadające trawę. Jeszcze ich nie zauważyły, więc samiec uznał, że będą odpowiednim celem. - To na co masz dziś ochotę? - Spytał, wskazując na nic nie wiedzące zwierzęta.

Vanille

- Dawno nie polowałam, więc mogłam wyjść z wprawy...Ale z sarną sobie poradzę. - stwierdziła patrząc na wszystkie trzy możliwości.

Victor

Na pewno dasz sobie radę. - Pocieszył ją, uśmiechając się nieznacznie. - A więc atakujemy sarnę. - Dodał po chwili, mówiąc na tyle cicho, by zwierzęta się nie spłoszyły. Trudno byłoby im znaleźć coś innego w tych okolicach. Samiec ukrył się w zaroślach, obserwując poczynania całego, małego stadka.

Vanille

Przypatrywała się dokładnie sarnie, a gdy ta odwróciła się, Vani wystartowała. Tuż przy niej odbiła się od ziemi, wskakując na grzbiet sarny, zaczynając ją gryźć w szyję, w celu przegryzienia tętnicy.

Victor

Basior ruszył tuż za nią, biegnąc w kierunku zwierząt. Widząc, że samica jak na razie razie radzi sobie z sarną, pobiegł do jeleni, które oczywiście próbowały zwierze obronić. Jeden z nich raczej nie był skory do walki i od razu uciekł, więc samiec musiał się zająć tylko jednym z nich. Wskoczył mu na grzbiet i wbił pazury w oczy, przez co jeleń nie wiedział już gdzie biegnie.

Vanille

Vani gryzła i gryzła, dogryźć się nie mogła. Jedną łapą zaczęła ją drapać w szyję, dalej gryząc, drugą zaś poraniła głowę ofiary. Sarna biegała w różne strony, wyrywała się, ale nie pomagało jej to, dlatego Vanillia miała o wiele większe szanse na wygraną. Wreszcie dogryzła się do tętnicy, a po krótkim czasie zwierze padło. Vani zeskoczyła z sarny gdy tamta spadała. Wilczyca podeszła do zdobyczy, machając waniliowym ogonem.