Dolina St. Marino

Gość

- J-jeśli chcesz, to... Proszę bardzo. - mruknął uciekając wzrokiem gdzieś w bok.

Michael Phantomhive

Dzięki. Nie czuję się najlepiej. - objął go rękami - Kręci mi się w głowie...

Gość

- Zawołać jakiegoś medyka? - ustawił się tak, by Michael spokojnie mógł oprzeć głowę o jego ramię.

Michael Phantomhive

Nie trzeba. Przejdzie mi za chwilę. - uśmiechnął się do niego - Jesteś dla mnie bardzo miły mimo iż znamy niedługo. - oparł głowę o jego ramię i zamknął oczy

Gość

- Szczerze mówiąc, polubiłem cię. - mruknął kiwając się lekko na boki - A poza tym, miałbym wyrzuty sumienia traktując jak śmiecia kogoś, kto obchodzi się ze mną normalnie.
Spojrzał na niego, a po chwili uniósł delikatnie kącik ust.

Michael Phantomhive

Też cie lubię. - otworzył swoje jasnoniebieskie oczy - Mógłbym powiedzieć że cię bardzo lubię - spojrzał na niego - Nie masz nic przeciwko jak tak trochę jeszcze posiedzę ?

Gość

- Nie... - ponownie przybrał zamyślony wyraz twarzy - Często zdarza ci się tak zasłabnąć?
Jemu nigdy nic nie dolegało. Zawsze miał w sobie tyle siły i energii, nigdy nie był zmęczony. Nie potrzebował opieki medycznej, zawsze dawał sobie radę sam.

Michael Phantomhive

Rzadko ale się zdarza. - uśmiechnął się uroczo - Nic mi nie będzie nie musisz się martwić. - wziął głowę z jego ramienia - Już mi lepiej - popatrzył się na niego z dawno nieokazywanym uczuciem

Gość

- T-to... Dobrze. - wydukał zduszonym głosem.
Nie wiedział dokładnie co zobaczył w jego spojrzeniu, ale w połączeniu z jego uroczym uśmiechem wywarło to na nim duże wrażenie.
- Jesteś taki kruchy, delikatny... - zamruczał pozwalając sobie przeczesać palcami jego włosy.

Michael Phantomhive

Wiesz... Nigdy nikt mnie nie lubił. Byłem odludkiem. Siedziałem w jednym miejscu i przyglądałem się innym. - poczuł jego dłoń na swojej głowie - Nie lubili mnie przez moją rodzinę. Jak już wspominałem mieliśmy dosyć dziwne zwyczaje. Mówili że jestem demonem bo miałem przemiany. - uśmiechnął się do niego

Gość

- Nie warto stać na uboczu, trzeba walczyć o swoje. W końcu ktoś się przekona, że nie taki diabeł straszny jak go malują. Też byłem uważany za szatańskie nasienie, ale upierałem się przy swoim i zdobyłem jednego, może dwóch dobrych przyjaciół. - westchnął i zastrzygł uszami.

Michael Phantomhive

Walka nie dla mnie. Jeśli chce mieć się przyjaciół trzeba być sobą. - uśmiechnął się pokazując swoje białe zęby - Z resztą bycie odludkiem też miało jakieś zalety. Nie wiem jeszcze jakie ale na pewno jakieś miało - roześmiał się

Gość

- Chory optymizm. - rzucił wracając do swojego poprzedniego, sceptycznego tonu - Walka mnie wychowała, taki już jestem.
Rozejrzał się dookoła. Przez to, że był zajęty rozmową, nie miał okazji dostrzec wyjątkowego piękna tego miejsca.

Michael Phantomhive

I znów jesteś smętny. - zrobił naburmuszoną minę - No cóż trudno. Widzę że się rozglądasz. Pięknie tu prawda? - położył się plecami na trawie - Mógłbym tu zamieszkać.

Gość

- Cóż poradzę? Nie zmienię charakteru w trzy sekundy. - warknął.
Nie był zły na Michael'a, po prostu wrócił do siebie. Właśnie dlatego nie był zbyt lubiany w jego poprzednim otoczeniu - nikt nie potrafił zaakceptować jego dość osobliwego charakteru i zmiennego nastroju.